228 ถกเถียงวัฒนธรรม
รวมไปถึงเป้ าหมายด้านสั งคมและการเมืองของชุ มชนในแง่ของการสร้างความ
เข้มแข็ ง การเพิ่มศักยภาพ สร้างบูรณาการด้ านวัฒนธรรมและการตระหนักถึง
คุณค่าในตนเอง ดังนั้น ผู้เกี่ ยวข้องต่างๆ ทั้งหน่วยงานภาครัฐและภาคเอกชน
จึ งสามารถแสดงบทบาทสนับสนุนการเข้ามามีส่วนร่วมของชุมชนและช่วยให้
กระบวนการพัฒนาการท่องเที่ยวที่ เกิดขึ้นเป็ นไปอย่างเสมอภาคและยั่ งยืน
ขณะเดี ยวกั นกลุ่ มสมาชิกของชุ มชนเองก็ ต้ องแสดงบทบาทการตรวจสอบ
ในการพั ฒนาการท่ องเที่ยวและร้องเรียนต่ อหน่วยงานภาครัฐเมื่อสิทธิและ
ความอยู่ดีกินดีของสมาชิ กได้ รับการคุ กคาม ส�ำหรั บข้อคิ ดประการสุดท้าย
ที่น่าพิ จารณาก็คือการมี ส่วนร่วมของชุมชน ทั้งในการควบคุ มจัดการด้านการ
ท่องเที่ยวและการจัดสรรกระจายผลประโยชน์ ซึ่งจะต้องได้รั บความร่วมมื อจาก
ผู้ที่มีบทบาทเกี่ยวข้อง เช่นเดียวกันกับการสร้างเสริมพฤติกรรมของนักท่องเที่ยวที่
มีความรับผิดชอบเพิ่มมากขึ้นด้วย
ส�ำหรับมุมมองในอนาคตถึงประเด็น “วัฒนธรรมกับการพัฒนา” ในภาคกลาง
ผู้ศึกษามองว่า แนวโน้ มการหันมาให้ความสนใจเรื่องท้ องถิ่นมีมากขึ้นในทุ กมิติ
ทั้งจากกระแสการส่งเสริ มการท่องเที่ยวที่ เน้นการผลิตวัฒนธรรมท้องถิ่ นเพื่อ
ประโยชน์เชิ งธุรกิจ หรือการหันกลับมาสนใจประเด็ นท้ องถิ่นด้วยความตื่นกลัว
ที่จะสูญเสียอัตลักษณ์และคุณค่าทางวัฒนธรรมไปท่ามกลางยุคสมัยโลกาภิวัฒน์
งานศึกษาวั ฒนธรรมในมิตินี้ก็ จะมุ่ งการอนุรักษ์วั ฒนธรรมดั้ งเดิม และสุดท้ าย
การสนใจประเด็นท้องถิ่นเชิงวิชาการ แสดงนั ยหลายประการซึ่งอาจเป็นผลสืบเนื่อง
จากสภาพปัญหาภายในชุมชนท้องถิ่นเอง การตั้งค�ำถามเชิงวิพากษ์ และกระบวน
การศึกษาหลังสมัยใหม่ไม่ว่าจะเป็นการศึกษาแนววาทกรรม การวิเคราะห์ความรู้กับ
อ� ำนาจ ตลอดทั้งการเคลื่อนไหวประเด็นสิทธิมิติต่างๆ ซึ่ งประเด็นเหล่านี้ส่งผลส�ำคัญ
ต่อการแสดงตัวตนของท้องถิ่นที่เป็นส่ วนหนึ่งของประเทศและส่วนหนึ่งของโลก
โดยที่ระดับของการวิเคราะห์วาทกรรมได้รื้อให้เห็นที่มาที่ ไปของนโยบายที่ส่งผลต่อ
ท้องถิ่นในมิ ติต่างๆ รวมทั้ งการตอบโต้ของท้องถิ่นผ่านการสร้างความหมายใหม่
(construction) ในบริบทต่างๆ ซึ่งอาจหมายถึงการศึกษาตีประวัติศาสตร์มาใหม่
รวมถึงการสร้างความหมายใหม่ได้เช่นเดียวกัน