Page 17 - Thai Culture

ปฐมบท |15
ภาษา หมายถึ งเครื่องมือที่มนุษย์ใช้ สื่อสารในการด� ำรงชีวิ ต ปฏิสั มพันธ์ กับกลุ่มชนต่ างๆ
ซึ่งสะท้อนโลกทัศน์ ภูมิปัญญา และวั ฒนธรรมของแต่ละกลุ่มชน ทั้งวัจนภาษา (ภาษาที่ใช้ถ้อยค�ำ) และ
อวัจนภาษา (ภาษาที่ไม่ใช้ถ้อยค�ำ) ส�ำหรับประเทศไทยมีภาษาไทยเป็นภาษาประจ�ำชาติ สามารถแบ่ง
ประเภทได้ ดังนี้
“ภาษาไทย” หมายถึง ภาษาราชการที่ใช้ในประเทศไทย
“ภาษาไทยถิ่น” หมายถึง ภาษาที่ใช้ติ ดต่อสื่อสารตามท้องถิ่ นต่างๆ สามารถสื่อความหมาย
และสร้างความเข้าใจกันในท้องถิ่ นนั้นๆ โดยแต่ ละท้องถิ่นอาจพูดแตกต่างกันไปทั้ งในด้านเสี ยงและค�ำ
ได้แก่ ภาษาไทยภาคเหนือ ภาษาไทยภาคอีสาน ภาษาไทยภาคกลาง และภาษาไทยภาคใต้
“ภาษากลุ่ มชาติพันธุ์” หมายถึง ภาษาที่ใช้ ติดต่อสื่อสารภายในกลุ่มชาติพันธุ์ต่าง ๆ ที่อาศัย
อยู่ในประเทศไทย ได้แก่ กลุ่มภาษาตระกูลไท กลุ่มภาษาตระกูลจีน-ทิเบต และกลุ่มภาษาม้ง-เมี่ยน
นอกจากนี้ ในภาษาไทยยังมีระดั บของค�ำหรือศักดิ์ของค� ำที่ ใช้เฉพาะแก่บุคคล กาลเทศะ
อันเป็นเอกลักษณ์ทางภาษาไทย เช่น มีการใช้ค� ำราชาศัพท์ซึ่งก�ำหนดขึ้นไว้ใช้ส�ำหรับพระมหากษัตริย์
หรือระดับของการเรียกบุคคลแบบเครือญาติ พี่น้อง ลุง ป้า น้า อา ปู่ ย่า ตา ยาย แม้ว่าบุคคลเหล่านั้น
จะมิได้มีความสัมพันธ์ทางเครือญาติกันเลย
“ภูมิ ปัญญาของแต่ ละท้องถิ่นคือ
มรดกที่บรรพบุรุษได้สร้างสรรค์
สั่งสม และสืบทอดกั นมาอย่าง
ต่อเนื่อง เกิดเป็นเรื่องราว
อันทรงคุณค่าที่คนในท้องถิ่ น
ตลอดจนคนในชาติควรเล็งเห็น
คุณค่า มีความภาคภูมิใจ
ที่จะสืบสานให้ ยั่งยืนต่อไปใน
อนาคต”