Page 54 - dcp6

43
ต่างๆ เลี้ยงดูมารดาซึ่งชราภาพมาก
แล้ว ลู กชายเป็นคนขยันขันแข็งใน
การงานพยายามที่ จะกอบกู้ฐานะ
ของครอบครัว ในฤดูทำ�นาลูกชายก็
ออกไปไถนาตั้งแต่เช้าตามปกติทุกวัน
ส่วนแม่เฒ่าก็เตรียมข้าวปลาอาหาร
ไปส่ งลู กที่ ท้ องนาทุ กวั น อยู่มา
วันหนึ่ ง ลูกชายก็ออกไปไถนาตามปกติ
ส่วนแม่เฒ่าตื่นสายจึงเตรียมข้าวปลา
อาหารช้ากว่ าทุ กวัน ลูกชายไถนา
อยู่ในนารู้สึ กหิ วข้าว แม่ก็ยั งไม่มา
ส่ งข้ าวเหมือนทุ กวั น ลู กชายก็ได้
แต่คอยด้วยความหิ ว ก็ยั งไม่ เห็น
แม่มาสั กที ครั้ นเมื่ อแม่เฒ่ ามาถึ ง
พร้อมกับกล่องข้าวที่เคยใส่อาหารมา
ด้ วยความหิ วลู กชายจึ งมองเห็น
ก่องข้ าวเล็ก นิ ดเดี ยว คงไม่พอกิน
จึงเกิ ดโทสะที่คิ ดว่ าแม่ นาข้ าวมา
เพียงนิดเดี ยวจะทำ�ให้ ตนไม่ พอกิน
แม่ช่างไม่เห็นใจที่ตนพยายามทำ�งาน
เพื่อกอบกู้ฐานะของครอบครัว ทั้ง
ความหิ วและความโกรธจนลืมตั ว
จึงได้หยิ บไม้ท่อนหนึ่ งมาตีแม่ แล้ว
จึงกินข้าว จนอิ่มแต่ข้าวก็ไม่หมดกล่อง จึงหวนคิดได้ว่ าตนหิวจนตาลาย ได้กระทำ�ร้ายแม่ไป จึ งรีบมาอุ้มแม่ขึ้น แต่
ปรากฏว่าแม่ได้ สิ้นใจไปแล้วเกิดความรู้สึกเสี ยใจที่ตนได้ทำ�ร้ายแม่จนถึงขั้นมาตุฆาต และได้มามอบตัวสารภาพผิดต่อ
เจ้าเมือง และขอบวชเพื่อไถ่บาป เจ้าเมืองก็อนุญาต เมื่อบวชก็ ได้ปฏิบัติเคร่งครัดในวินัย จนชาวบ้านตลอดจนเจ้าเมือง
เลื่อมใสมาก จึ งถวายไม้กวาดลานวัดทำ�ด้วยด้ามทองคำ � ภายหลังจึงเรียกชื่อหมู่ บ้านนั้นว่า “บ้านตาดทอง” พระภิกษุ
รูปนี้ได้เจริญภาวนาเป็นที่เลื่อมใสของคนทั่วไป ทั้ งประชาชนที่อยู่หมู่บ้านอื่นๆ ท่านได้ตั้ งจิตที่จะสร้างพระธาตุ เจดีย์
เพื่อไถ่บาปแก่แม่ ของตน ประชาชนทราบข่าวเรื่องนี้ ต่างก็มาช่วยกันสร้างพระธาตุ เจดีย์ สูงชั่วลำ �ตาลจนสำ�เร็จ แล้ว
เรียกว่า “พระธาตุก่องข้าวน้อย” สืบมาจนทุกวันนี้