Page 40 - dcp6

29
และในเมื่อ “นายพรานไม่มายิ งกา กามากินถั่วกินงาของตากับยาย ยายมายายด่า ตามาตาตี ” เรื่ องก็ดำ�เนิน
ต่อว่า “หลานร้องไห้ไปบอกหนู ให้ไปกัดสายธนูของนายพราน นายพรานไม่มายิ งกา กามากินถั่วกินงาของตากับยาย
ยายมายายด่ า ตามาตาตี หนูบอกไม่ใช่ธุ ระของข้า” และเรื่องก็ จะดำ �เนินต่ อไปคือ หลานก็จะไปบอกแมวให้ มา
กินหนู บอกหมาให้กินแมว บอกไม้ค้อนให้ตีหัวหมา บอกไฟให้ไหม้ไม้ บอกนํ้าให้ดับไฟ บอกตลิ่งให้พังทับนํ้า บอกช้าง
ให้เหยียบตลิ่ง บอกแมงหวี่ให้ตอมตาช้าง เรื่องพลิกผันเพราะ “แมงหวี่ยอมไปตอมตาช้าง” ช้างจึงยอมไปเหยียบตลิ่ง
ตลิ่งจึงยอมพังทับนํ้า นํ้าจึงยอมให้ดับไฟ..... จนท้ายที่สุดนายพรานยอมไปยิงกาในตอนจบ
นิทาน ยายกะตา ได้รับความนิยมและเล่าสื บต่อกันมา โดยมีหลักฐานปรากฏอยู่เป็นรูปเขียนเชิงหน้าต่างใน
พระอุโบสถ วัดพระเชตุพน ซึ่ งเป็นที่จารึกเรื่องต่างๆ ที่ เป็นคลังความรู้เกี่ ยวกับวัฒนธรรมไทยมากมาย
ปัจจุบัน นิทาน ยายกะตา ปรากฏในแบบเรียนหลักของไทย คือ ในหนังสือเรี ยนรายวิชาพื้ นฐานภาษาไทย
ชุดภาษาไทยเพื่อชี วิต ชื่ อหนังสือ “วรรณคดีลำ�นำ�” และเคยจัดพิมพ์เฉพาะเนื้อเรื่อง เป็นหนังสืออ่านนอกเวลาของ
นักเรียนระดับประถมศึกษา โดยเฉพาะหนังสือวรรณคดีลำ�นำ� ได้คั ดลอกภาพทั้ง ๑๒ ภาพ และข้อความข้ างใต้ภาพ
เรียงลำ�ดับตั้งแต่ต้นจนจบ
นิทาน ยายกะตา ให้ ความรู้เกี่ยวกับสังคมไทย ด้านเกษตรกรรมที่มีข้าว ถั่ว งา เป็นอาหารหลัก แสดงด้วย
ความรัก ห่วงใย ของปู่ย่า ตายาย ซึ่งเป็นผู้สูงอายุที่มีต่อหลาน และแสดงถึงการอบรมสั่งสอนให้หลานเชื่อฟั งคำ�สั่งของ
ตายาย และสั่งสอนให้ คนไทยเอาใจใส่ธุ ระของผู้อื่น อย่าดูดาย เมื่อใครมาขอความช่วยเหลือทันที ไม่ควรคิดว่าธุ ระ
ไม่ใช่ หรือไม่ใช่ธุระของตน นั่ นคือมีความเอื้ออาทร ช่วยเหลือทุกข์ ของผู้อื่น และเฉลี่ยความสุขเผื่อแผ่ไปในสังคม
อันเป็นคุณธรรมของสังคมไทยมายาวนาน
นิทานยายกะตา ได้รับการขึ้นทะเบียนเป็นมรดกภูมิปัญญาทางวัฒนธรรมของชาติประจำ�ปีพุทธศักราช ๒๕๕๖