71
๙ หน่
วยเสี
ยง หน่
วยเสี
ยงสระเดี่
ยว ๑๘ หน่
วยเสี
ยง หน่
วยเสี
ยงสระประสม ๓ หน่
วยเสี
ยง หน่
วยเสี
ยงวรรณยุ
กต์
มี
๖ หน่
วยเสี
ยง และมี
การแตกตั
วเป็
น ๓ ทาง ด้
านการใช้
ศั
พท์
มี
ศั
พท์
เฉพาะ เช่
น
หอก
= ผั
ว
พ๊
า
= เมี
ย
บึ๊
ก
= ใหญ่
บึ๋
น
= ท้
องฟ้
า
ทั๊
วจะปรุ๊
ก
= ปลวก
ทั๊
วโหร่
ย
= ผึ้
ง
มากถ้
าด
= พริ
ก
มากหลุ้
ง
= กล้
วย
เตริ
ฅง
= ไข่
เตี
ยก
= เสี
ยดาย
นอกจากนั้
นยั
งมี
คำ
�ศั
พท์
ที่
ใช้
ร่
วมกั
บภาษาเวี
ยดนาม เช่
น
เหล้
ย
= เหงื
อก
หง่
อน
= อร่
อย
แหน๋
ง
= ฟั
น
มากหวึ๋
ง
= งา
(ระบบการเขี
ยนภาษาแสกด้
วยตั
วอั
กษรไทยใช้
ตามที่
ปรากฏในงานวิ
จั
ยของปรี
ชา ชั
ยปั
ญหา และคณะ, ๒๕๕๖)
แม้
ว่
าจะมี
การใช้
ภาษาแสกในชุ
มชน แต่
ผู้
ที่
พู
ดภาษาแสกได้
มี
จำ
�นวนน้
อยและมี
แนวโน้
มที่
จะสู
ญหายไปจาก
สั
งคมไทย หากไม่
มี
แนวทางในการอนุ
รั
กษ์
ฟื้
นฟู
และสื
บทอด ด้
วยเหตุ
นี้
จึ
งมี
ความพยายามของเจ้
าของภาษาและ
นั
กวิ
ชาการที
่
ตระหนั
กในคุ
ณค่
าของภาษาแสก จึ
งได้
ศึ
กษาและรวบรวมภาษาแสกไว้
เพื่
อเป็
นมรดกภู
มิ
ปั
ญญาทาง
วั
ฒนธรรมของชาติ
ต่
อไป
ภาษาแสก ได้
รั
บการขึ้
นทะเบี
ยนเป็
นมรดกภู
มิ
ปั
ญญาทางวั
ฒนธรรมของชาติ
ประจำ
�ปี
พุ
ทธศั
กราช ๒๕๕๗
เอกสารอ้
างอิ
ง
ปรี
ชา ชั
ยปั
ญหา และคณะ. (๒๕๕๖).
แนวทางการจั
ดทำ
�พจนานุ
กรมภาษาแสกฉบั
บชาวบ้
านเพื่
อการอนุ
รั
กษ์
และฟื้
นฟู
ภาษาและภู
มิ
ปั
ญญาแสกบ้
านบะหว้
า ตำ
�บลท่
าเรื
อ อำ
�เภอนาหว้
า จั
งหวั
ดนครพนม.
กรุ
งเทพฯ : สำ
�นั
กงานกองทุ
นสนั
บสนุ
นการวิ
จั
ย.
ศริ
นยา จิ
ตบรรจง. (๒๕๔๕).
“การวิ
เคราะห์
การแปรการใช้
ศั
พท์
ของคนสามระดั
บอายุ
ในภาษาแสก อำ
�เภอนาหว้
า
จั
งหวั
ดนครพนม.”
วิ
ทยานิ
พนธ์
ปริ
ญญาอั
กษรศาสตรมหาบั
ณฑิ
ต มหาวิ
ทยาลั
ยศิ
ลปากร.
แสกเต้
นสาก ถ่
ายเมื่
อปี
พ.ศ.๒๕๔๔
ที่
มา: ศู
นย์
ศึ
กษาและฟื้
นฟู
ภาษา
และวั
ฒนธรรมในภาวะวิ
กฤต
มหาวิ
ทยาลั
ยมหิ
ดล