Page 54 - dcp4

43
ศีลมัย เป็นกิจที่ช่วยกำ�จัดกิเลสอย่างกลาง คือความโกรธได้ ผู้ที่ได้บุญจากศีลมัยย่ อมกลายเป็นคน
สุขุมเยือกเย็น เป็ นที่รักและเคารพของชนทั้งหลาย หมดความรังเกียจซึ่งกันและกัน ทั้ งทำ�ให้เป็นคนองอาจด้วย
การรักษาศีลได้อานิสงส์มากกว่าการให้ทาน
ภาวนามัย เป็นข้อสำ �คัญที่ สุดในบุญกิริ ยาทั้งหลาย ผู้ที่ได้บุญจากการภาวนามั ยย่อมเป็นคนหนักแน่ นมั่นคง
แม้กระทบกระทั่งอารมณ์ใดๆ ย่อมจะไม่ หวั่นไหวไปตามอารมณ์นั้นๆ
ในบุญกิ ริยาวัตถุ ๑๐ นั้น มีเฉพาะทานเท่านั้นที่ต้องใช้ ทรัพย์สินเงินทองในการทำ� และในบรรดาทานทั้งปวง
ธรรมทาน มีคุ ณค่ากว่าการให้ ทานทั้งปวง เพราะทำ�ให้ผู้รับมี ปัญญารู้เท่ าทันกิเลส สามารถนำ �ไปใช้ได้ไม่ รู้จักจบสิ้น
ทั้งชาตินี้และชาติต่อไปส่วนทานชนิดอื่นๆผู้รับได้รับแล้วไม่ช้าก็หมดสิ้นไปดังพุทธพจน์ “สัพพะทานัง ธัมมะทานัง ชินาติ ”
การให้ธรรมะเป็นทาน ชนะการให้ทั้งปวง อานิสงส์การให้ธรรมเป็ นทานพระพุทธเจ้าตรั สไว้ว่า “แม้ให้พระพุทธเจ้ า
พระปัจเจกพุทธเจ้า และพระอรหันต์สาวก นั่งเรียงกันจากโลกมนุ ษย์ไปจนถึงพรมโลกแล้วถวายผ้าไตรครบทุกองค์
ยังได้บุญน้อยกว่าการให้ธรรมทาน
สถานภาพปัจจุบันและผลที่เกิดขึ้นนั้น เรื่องของเจตนาในการทำ�บุญเป็นเรื่องที่ละเอียดอ่ อนมากและสร้างความ
แตกต่างในบุญได้มากที่สุด เพราะเป็นเรื่องของจิตใจ เจตนาที่ไม่ค่ อยบริสุทธิ์กับเจตนาที่บริสุทธิ์มากๆ จะสามารถให้
ผลบุญที่แตกต่างกั นเป็นล้านๆ เท่า ในปัจจุบันสังคมโลกถูกครอบงำ�โดยความคิดจากระบบทุนนิยม การทำ�บุ ญจึง
ได้รับผลกระทบไปด้วยเช่ นเช่นเดี ยวกันโดยเฉพาะทำ �ให้เจตนาในการให้ทานเปลี่ยนไป เช่น บางคนให้ ทานโดยหวัง
ผลประโยชน์บางอย่างตอบแทน ให้เพราะอยากได้ หน้า ให้ไปแล้วรู้สึกเสียดายทั้งก่อนให้ ขณะให้และหลังจากให้ไปแล้ว
ทำ�ให้จิตตั้งอยู่บนความเศร้าหมอง ขุ่นมัว ผลบุญที่ได้ย่อมลดลง
ในบุญกิ ริยาวัตถุทั้ง ๑๐ ประการ เป็นการทำ�บุญที่ ถูกต้องตามหลักเกณฑ์ในพระพุทธศาสนา โดยไม่ต้องใช้ จ่าย
เงินทองมากมาย มีบุญกิริยาประการเดี ยวคือ การให้วัตถุทานเท่านั้นที่ต้ องใช้เงินทอง บุญกิ ริยาที่เหลืออีก ๙ ประการ
มิต้องใช้ เงินทองเลย ใครก็ตามแม้จะไม่มีโอกาส “ให้ทาน” อันเป็นการทำ�บุญที่ง่ายและเป็นรูปธรรมที่ สุดแต่ก็สามารถ
เลือกทำ�บุญในลักษณะอื่นๆ ได้อีกถึง ๙ วิธี และเป็นสิ่งที่ทำ�ได้ไม่ ยาก เช่น การอ่อนน้อมถ่อมตนการช่วยเหลือแนะนำ �
น้องๆ ที่ทำ�งาน การไม่ถือทิฐิหรือดื้อรั้ น การร่วมยินดีกับการทำ�บุญของเพื่อน เป็นต้น ก็ถือว่าเป็นการทำ�บุญที่ เห็นผล
ทันตา คือ ความอ่อนน้อมถ่อมตนทำ �ให้ผู้ใหญ่เมตตาต่อเรา การช่ วยเหลือเพื่อนฝูงทำ�ให้เพื่ อนๆ ก็รักใคร่ยินดีต้ อนรับ
ดังนั้ น เริ่มต้นทำ� “บุญ” เมื่ อใด บุญก็ ส่งให้เห็น “ผล” เมื่ อนั้น
ในสั งคมปัจจุ บันบุคคลทั่วไปมีความเข้าใจในเรื่องการทำ�บุ ญน้ อยลง มัวแต่ ดิ้นรนแสวงหาสะสมสิ่ งต่ างๆ
ที่ในที่สุ ดก็ต้องทิ้ งต้องจากไป มี ความประมาทไม่เล็งเห็ นผลของการสั่งสมบุ ญในชีวิตประจำ�วัน ประมาทในบุญ
เล็กๆน้อยๆ ว่ายังไม่ควรทำ� ที่จริงแม้บุญเล็กน้อยนั้นถ้าได้สั่งสมบ่อยๆ ก็ มีผลให้เกิดความสุ ข ฉะนั้นจึงมีความเร่งด่วน
ที่จะต้องส่งเสริมให้มีการให้การศึกษาเรื่องการทำ�บุญที่ถูกต้ องแก่มหาชน เพื่อประโยชน์ เพื่อความสุขของคนทั้งหลาย
และเพื่อความสงบสุขของสังคมโดยรวม
ประเพณีการทำ�บุญในพุทธศาสนา ได้รับการขึ้นทะเบียนเป็นมรดกภู มิปัญญาทางวัฒนธรรมของชาติ ประจำ�ปี
พุทธศักราช ๒๕๕๗