Page 52 - dcp4

41
การรับศี ล (วิรัติศี ล) นั้น ในพระสุ ตตันตปิฎก มั ชฌิมนิกาย มูลปัณณาสก์ เล่ม ๑ ภาค ๑–หน้าที่
๕๕๘ ได้กล่าวเอาไว้ว่ า ศีลสามารถวิ รัติศีล ได้ ๓ วิธี คือ
(๑) สัมปัตตวิรัติ ได้แก่ เจตนางดเว้น ซึ่งเกิดขึ้ นในทันทีทันใด ที่ ประจวบกับเหตุที่จะทำ�ให้เสียศีล
หมายความว่า เดิมไม่ได้ตั้งใจจะรักษาศี ล ไม่ได้สมาทานไว้ แต่เมื่อพบกั บเหตุที่ตนจะล่ วงศีลได้ จึงคิดงดเว้นขึ้นในขณะ
นั้น ทำ�ให้ศี ลเกิดขึ้น เฉพาะชั่ วระยะหนึ่ง ขณะที่จิตคิดงดเว้นเท่านั้น ก่อนนั้นก็ไม่มีศี ล หลังจากนั้นก็ไม่ มีศีลจำ�เพาะ
มีในเวลาตั้ งใจ งดเว้นเท่านั้น
(๒) สมาทานวิรัติ คือ การงดเว้นด้วยการสมาทาน หมายความว่า เราได้ตั้งใจไว้ก่อนว่า จะรักษาศีล
(ไม่ว่าจะเป็ นการไปรับสมาทานศีลที่วัด หรือกล่าวเองที่บ้าน หรือ คิดขึ้นมาในใจว่าเราจะรักษาศี ลที่เรียกว่ าเจตนาวิรัติ
อย่างนี้ ก็ถือเป็นสมาทานวิรัติ เหมือนกัน) ครั้นไปพบเหตุการณ์อั นชวนให้ล่วงศี ล ก็ไม่ล่วงเพราะถื อว่าตนได้สมาทาน
ศีลไว้
(๓) สมุจเฉทวิ รัติ แปลว่า งดเว้นเด็ ดขาด หมายถึง การงดเว้นของพระอริยะตั้งแต่พระโสดาบัน
เป็นต้นไป พระอริยบุคคลทั้งหลายไม่เคยแม้แต่ จะเกิดความคิดว่า เราจักฆ่าสัตว์มีชีวิ ต หรือ เบียดเบียนผู้อื่น ดังนั้ น
ท่านจึงมีศี ลบริสุทธิ์ ตลอดเวลา ไม่มีความเศร้าหมองของศีล