Page 117 - dcp4

106
เทพาอารักษ์ทั้งหลายที่อยู่ ณ อาณาบริเวณนี้ มาชุมนุมอวยพรให้เจ้าของขวัญมีความสุขสวัสดี คำ�สวดหรือสูตรขวัญจะ
เปลี่ยนไปตามวัตถุประสงค์ของการสู่ขวัญแต่ ละครั้งว่าสู่ ขวัญเนื่องในโอกาสอะไร สู่ ขวัญให้ใคร ในขณะเดี ยวกัน
ผู้รับขวัญและบุคคลอื่นๆ นั่งสงบเงียบมี การเปล่งเสียงรับขวัญเป็ นช่วงๆ ตอนที่หมอขวัญสวดว่า “มาเด้อขวัญเอ้ย”
เมื่อสวดจบจะมีการเจิมด้วยนํ้าสุ รา ภาษาท้องถิ่นเรียกว่า ฟายเหล้า ที่ มือผู้ รับขวั ญเมื่อฟายเหล้าเสร็จหมอพรหม
ก็จะผูกข้อมือให้คนรับขวัญเป็นคนแรก ต่ อไปจะเป็นพ่อแม่ญาติผู้ใหญ่และแขกที่ มาร่วมงานตามลำ�ดับ ขณะผูกข้อมือ
ผู้รับขวั ญต้องหงายมื อที่ผูกขึ้น มื ออีกข้ างหนึ่งยกขึ้นท่าพนมมือเสมออก เพื่อเป็นการเคารพขวั ญและรับคำ�อวยพร
การผูกข้อมือต้องหยิบไข่ ไก่ หรือ ขนม ข้าวสุกจากพาขวั ญมาวางบนมือเจ้าของขวัญด้วย เมื่อผู กข้อมือเสร็ จทุกคนแล้ว
จึงมีการเลี้ยงข้าวปลาอาหารกันตามที่ จัดไว้ จนอิ่มหนำ�สำ�ราญก็เป็นอันเสร็จพิธี
การสู่ขวัญเป็นเรื่องเกี่ ยวกับขวัญและกาลังใจซึ่ งบรรพบุรุษของชาวอีสานได้เห็ นความสำ�คัญของจิตใจมาก
การดำ�เนินชีวิตแทบทุกอย่างต้องอาศัยพลังทางจิตเพื่อจะได้ช่วยให้มี จิตใจที่เข้มแข็ง มี สติสัมปชัญญะที่มั่ นคงซึ่งจะก่อ
ให้เกิดปั ญญาและความมุ่งมั่นทุ่มเทไปสู่เป้ าหมายสามารถเอาชนะฟันผ่าอุปสรรคที่อาจจะเกิดขึ้ นจึงเป็นมรดกทาง
ภูมิปัญญาที่ควรถือปฏิบัติสืบทอดกั นต่อไป
พิธีบายศรีสู่ขวัญ ได้รับการขึ้นทะเบียนเป็ นมรดกภูมิปัญญาทางวัฒนธรรมของชาติ ประจำ�ปีพุทธศักราช ๒๕๕๖