Page 69 - Thai Culture

ศิ ลปะการแสดง สื่อแห่งจิตวิญญาณ | 67
บทเพลงที่มักน�ำมาใช้บรรเลงกั บพิณเปี๊ยะมักเน้นเพลงท่วงท�ำนองอ่อนหวาน เนิบช้า เพื่อสื่ออารมณ์ ที่ศิลปิน
ต้องการแสดงออกได้มากกว่ า เป็นบทเพลงของทางล้านนาที่ยังคงสืบทอดมาจนถึงปัจจุบัน เช่น เพลงปราสาทไหว
เพลงจกไหล เพลงซอพม่า เพลงมวย เพลงลูกกุยเวย เพลงฤๅษีหลงถ�้ำ เพลงแหย่งหลวง เพลงละม้าย เพลงล่องน่าน
และเพลงพื้นบ้านอื่นๆ ส่ วนเพลงไทยในแบบแผนของภาคกลางนั้นก็สามารถน�ำมาดีดได้เช่นกัน เป็นต้นว่า เพลงเต้ยโขง
เพลงเขมรไทรโยค เพลงสร้อยล�ำปาง
การฝึกฝนพิณเปี๊ยะให้สามารถบรรเลงเพลงได้อย่างไพเราะและถ่ายทอดอารมณ์ความรู ้ สึ กของผู้บรรเลงออก
มาได้อย่างชัดเจนนั้นต้องอาศั ยความอดทนในการฝึกปรือเป็นเวลานาน หากแต่ความงดงามของบทเพลงก็ถือเป็น
รางวัลอันคุ ้มค่าต่อความมุ่งมั่ นที่ได้ฝึ กฝน เอกลักษณ์และความไพเราะของเสียงพิ ณเปี๊ยะนั้นเปี ่ยมไปด้วยคุณค่ า
ทางวัฒนธรรมและภูมิปัญญาของชาวล้านนาที่สะท้อนผ่านบทเพลงจากเปี๊ยะที่น�ำไปใช้ในโอกาสต่างๆ เช่น ใช้ประกอบ
พิธี กรรมทางศาสนา เพื่อความบันเทิง เพื่อใช้แสดงถึงฐานะและสถานภาพในสังคม และใช้เป็นเครื่องมือในการหา
คู่ครอง