Page 48 - dcp7

37
การแสดงดิเกร์ฮูลู
ดิ เกร์ฮูลู
ดิเกร์ฮูลู เป็ นการขับร้องของชาวไทยภาคใต้ใน ๓ จังหวัด
ได้แก่ นราธิวาส ปัตตานี และยะลา คำ�ว่ า ดีเกร์ เป็นศัพท์ภาษา
เปอร์เซีย มีความหมาย ๒ ประการ คือ ประการแรก หมายถึง
เพลงสวดสรรเสริญพระเจ้า ประการที่ ๒ หมายถึง กลอนเพลง
โต้ตอบ นิ ยมเล่นกันเป็ นกลุ่มหรือเป็นคณะ ส่วนคำ �ว่า “ฮูลู”
หมายถึง บริเวณต้ นลำ�นํ้าหรื อหมู่บ้านในชนบทในที่นี้อาจหมาย
ถึงบริเวณต้นกำ�เนิดแม่นํ้าปัตตานีที่มาจากคำ�เรียกภาษาชาวบ้าน
ว่า “ทิ ศฮูลู”)
ผู้เล่นดิเกร์ฮูลูส่วนใหญ่เป็นผู้ชาย ประกอบด้วยนักร้ องนำ�หรือ แม่เพลง ๑–๒ คน ลูกคู่ ๑๐–๑๕ คน นักดนตรี
๕– ๖ คน แต่งกายด้วยชุดพื้นเมื องมุสลิ ม ลูกคู่ และนักดนตรีแต่ งกายเหมือนกัน ส่วนแม่เพลงและนักร้องแต่ งกาย
แตกต่างจากลูกคู่และนักดนตรี เครื่องดนตรี ที่ใช้ประกอบการแสดง มี ฆ้อง ๑ วง (โหม่งใหญ่) รำ�มะนา อย่างน้อย
๒ ใบ ลูกแซ็ก ๑-๒ คู่ ต่ อมามีการเพิ่มเติมกรับฉาบ โหม่งคู่ (ฆ้องคู่) เข้ าไปด้วย
ดิเกร์ฮูลูเริ่มต้นแสดงด้วยการโหมโรง มีการขับบทกาโร๊ ะ เพื่อเป็นการไหว้ ครูและทักทายเจ้าภาพรวมถึงผู้ชม
จากนั้นนักร้องจึงร้องบอกจุดประสงค์ของงานที่มาเล่นเพลงด้วยเพลงร้องจังหวะต่างๆ สลับกับการขั บบทโต้ตอบกั น
ในเรื่องเหตุ การณ์บ้านเมือง และจบด้วยการขับกลอนลาเรียกว่า “วาบูแล” และโหมโรงลา ดิเกร์ฮูลูไม่ นิยมแสดงเป็น
เรื่องราว ความสนุกสนานอยู่ที่การขับบทโต้ตอบซึ่งขึ้นกับปฏิภาณไหวพริบของแม่เพลง
บทบาทของการแสดงดิเกร์ฮูลู นอกจากจะทำ�หน้าที่เป็นสื่อให้ความบันเทิงแก่สังคมแล้ว ขนบในการแสดงและ
การใช้ภาษามลายูในการแสดงยังสะท้อนให้เห็นถึงเอกลักษณ์และอัตลักษณ์ของชาวไทยมุสลิมในแถบจังหวัดชายแดน
ภาคใต้ของไทย
ดิเกร์ ฮูลู ที่ยั งคงรักษาขนบการแสดงแบบโบราณและเป็นที่นิยมของคนในท้ องถิ่น ได้ แก่ คณะมะยะหา
คณะอาเน๊าะปูยู คณะสลินดงบายู คณะบุหงาตานี
ดิเกร์ฮูลู ได้รั บการขึ้นทะเบียนเป็นมรดกภูมิปัญญาทางวัฒนธรรมของชาติประจำ�ปีพุทธศักราช ๒๕๕๒
เรียบเรียงโดย วาที ทรัพย์สิ น
การแสดงดิเกร์ฮูลู