Page 68 - dcp6

57
วันหนึ่งตาออกไปหาปลาเพียงคนเดียว
ปล่ อยให้ยายนอนซมอยู่ กั บบ้านด้วยพิ ษไข้
ถึงเวลาเย็นตายั งไม่กลับด้ วยเกรงว่าจระเข้
จะหิ ว ยายจึ งฉวยข้ องที่มี ปลาขังอยู่ เดิ น
ไปที่ สระพร้อมกับส่ งเสียงเรียกจระเข้ให้ มา
กิ นเหมือนเช่ นเคย จระเข้ใหญ่กำ �ลังหิวจัด
จึ งใช้หางแว้งฟาดตั วยายตกลงไปในสระ
รุ่งเช้าตาไม่เห็นยาย เข้าใจว่ายายคงไปค้างที่อื่น
ตกเย็นตากลับบ้านไม่พบยายอีก จึงตรงไปที่ สระ
มองเห็ นข้องปลาจมปริ่ มนํ้ าอยู่ขอบสระ
จึ งแน่ใจว่ ายายต้ องถู กจระเข้ กิ นเสียแล้ว
ขณะเดียวกันจระเข้ก็ โผล่ขึ้นมาลากเอาตาลง
ไปกินอีกคน จากนั้นมาจระเข้ก็ไม่มี อาหารกิน
เพราะไม่มีตายายคอยให้อาหาร
จระเข้อดอยากอยู่หลายวั น เมื่อทน
หิวไม่ไหวจึงคลานจากสระลงไปที่แม่นํ้าน่าน
เก่าที่อยู่ห่างสระออกไปประมาณ ๕๐๐ เมตร
เที่ ยวกัดกิ นคนที่ อาบนํ้ าในแม่นํ้ าแถวนั้ น
จนผู้ คนหวาดกลั วพากันหลบหนี ไปอยู่ใน
ละแวกอื่ นกันหมด เรื อที่พายไปมาจะถูก
หนุนให้ล่มอยู่เสมอ จนเป็ นที่หวาดผวาของ
ผู้คนแถบริมฝั่งตลอดมา ชาวบ้ านจึงพากันเรียกชื่ อตามพฤติกรรมที่มั นทำ�ร้ายคนไม่เว้นแต่ ละวันว่า “ไอ้ตาละวัน”
ตามเสียงเรียกของคนถิ่นนั้น เรียกกั นไปเรียกกั นมาจึงเพี้ยนเป็น “ไอ้ชาละวัน”
ชาละวันอาละวาดอยู่ในน่านนํ้ าเมืองพิจิตรเก่าย่านเหนือ ตั้งแต่วั งกระดี่ทอง ดงเศรษฐี ดงชาละวัน ดงชะพลู
จนคนเข็ดขยาดไม่กล้าลงนํ้าชาละวันจึงล่องลงไปหากินทางตอนใต้ จนถึงเมืองพิจิตรเก่า ขณะนั้นธิดาสาวของเศรษฐี
เมืองพิจิตรกำ�ลังอาบนํ้าอยู่บนแพท่านํ้าหน้าบ้าน จึงถูกชาละวันแว้งคาบลงนํ้าจมหายไป
เศรษฐีกับภรรยาเสี ยใจเป็นที่สุดจึงได้ประกาศตั้งรางวัลอย่างงามเป็นเงินหลายสิบชั่งกับธิดาสาวที่ยังเหลืออยู่
อีก ๑ คน ให้แก่ผู้ที่สังหารจระเข้ร้ายตั วนี้ได้ ผู้ขันอาสาต่ างก็ถู กชาละวันทำ�ร้ายกัดตายเสียหลายคน จนภายหลังมี
พ่อค้าเรือจากทางใต้นำ�นายไกร ศิษย์ เอกของอาจารย์หมอจระเข้ ที่เรืองวิชามารับอาสาฆ่าชาละวันตายด้วยหอกลง
อาคม