Page 44 - dcp5

35
ภาษาญัฮกุร
เรียบเรียงโดย มยุ รี ถาวรพัฒน์
คำ�ว่า “ญัฮกุร” แปลว่า “คนภูเขา” ญั ฮ แปลว่า “คน” และ กุ ร แปลว่า “ภู เขา” คนทั่วไปรู้จักคนกลุ่มนี้ในนาม
“คนดง” หรือ “ชาวบน” ชาวญัฮกุรอาศัยอยู่ ในป่าบนภูเขา เดิมเป็ นพรานป่าและย้ายที่อยู่ไปเรื่อย ๆ เคยอาศัยอยู่
ในป่าแถบเทือกเขาพั งเหย มีอาณาเขตที่ต่ อเนื่องกันระหว่างภาคกลาง ได้แก่ จังหวัดลพบุ รี ภาคเหนือ ได้แก่ จังหวัด
เพชรบูรณ์และภาคตะวันออกเฉียงเหนือ ได้แก่ จังหวัดชัยภูมิ และจั งหวัดนครราชสีมา ปั จจุบันพบชาวญัฮกุรอาศัย
หนาแน่นในเขตอำ�เภอเทพสถิต จังหวัดชัยภูมิ
ภาษาญัฮกุร เป็นภาษาที่อยู่ในตระกูลออสโตรเอเชียติก สาขามอญ – เขมร สาขาย่ อยโมนิก มีความใกล้เคียงกับ
ภาษามอญซึ่งอยู่ในสาขาเดียวกัน นักภาษาศาสตร์เชิงประวัติ ได้แก่ ชอโต และ ดิฟฟลอด พบว่าภาษาญัฮกุรที่พูดกั น
ในปัจจุบันมีความคล้ายคลึ งกับภาษามอญโบราณที่ปรากฏอยู่ในจารึกสมัยทวารวดีที่ค้นพบในประเทศไทยเป็นอย่าง
มากจนเรียกได้ว่าเป็นภาษาเดียวกัน เนื่องจากนักวิชาการเชื่อว่ าภาษามอญโบราณเป็นภาษากลางของคนในยุคทวารวดี
เมื่อประมาณ ๒,๐๐๐ ปีมาแล้ว จึงทำ�ให้เชื่อได้ ว่าชาวญัฮกุ รน่าจะเป็นลูกหลานของคนมอญสมัยทวารวดีที่ยังหลง
เหลืออยู่ถึงปัจจุบัน
ภาษาญัฮกุร มีระบบเสียงที่แสดงลั กษณะภาษากลุ่มมอญ – เขมรชัดเจน ทั้งพยัญชนะต้น (๒๖ ตัว) พยัญชนะ
สะกด (๑๔ ตัว) ภาษาญัฮกุ รไม่มีวรรณยุ กต์แต่มี ลักษณะนํ้าเสี ยง โดยมีลั กษณะนํ้าเสียง ๒ ลั กษณะ คือ ๑) ลักษณะ
นํ้าเสียงใหญ่ทุ้มตํ่า (เสียงก้อง มีลม) เช่น ชุ่ ร = แมลง, เน่จ = ผ้า ๒) ลักษณะนํ้าเสี ยงปกติ และสูง-ตก เช่น ชุร = สุนัข,
เนจ = เล็ก เป็นต้น มีพยัญชนะต้นนาสิกอโฆษะนอกเหนือจากพยัญชนะต้นนาสิก โฆษะที่ พบกันทั่วไป เช่น ฮนูย = ลิง,
ฮมุม = หมี , แฮร็จ = เกี่ยว (ข้าว) เสียงสระในพยางค์ เปิดตามหลังด้วยการกักของเส้นเสียงเสมอทำ�ให้เสี ยงสระค่อน
ข้างยาว เช่น ฮี = บ้าน, ฮลา = ใบไม้, ฮวา = ชิ้นเนื้อ และมีเสียงพยัญชนะสะกดเป็นเอกลักษณ์ของภาษากลุ่มมอญ
– เขมร เช่น ชุร = สุนัข, จีญ = ช้าง, ยุล ยุล =ชะนี , ริ่ฮ = รากไม้, ปัซ = เก้ง เป็นต้น ไวยากรณ์ภาษาญัฮกุรมีลักษณะ
การเรียงคำ�แบบประธาน – กริยา – กรรม เช่นเดียวกับภาษากลุ่มมอญ – เขมรทั่วไป เช่ น ประโยคว่า แม่ะ พ่ ะ โจว
โดง เฮย <แม่-พ่อ-กลับไป-หมู่ บ้าน-แล้ ว> = พ่อแม่กลับบ้านไปแล้ว
ชาวญัฮกุรมีองค์ ความรู้เกี่ยวกับป่า สั ตว์ป่า พันธุ์พื ชพื้นบ้าน สมุ นไพร และมีการละเล่นพื้นบ้านซึ่งเป็นการขับ
เพลงของชาวญัฮกุร โดยมีเสียงเอื้อนที่ไพเราะเป็นเอกลั กษณ์ เรียกว่ า “ปา เร่ เร่” มีเนื้อร้องเป็นภาษาญัฮกุร บรรยาย
ถึงความงามของธรรมชาติ การเกี้ยวพาราสีระหว่างชายหญิง การลาจากและการโหยหาอดี ต ปัจจุบันมีผู้สามารถเล่น
และขับร้องได้ไม่มากนัก