Page 108 - dcp4

Basic HTML Version

97
เมื่
อพระสงฆ์
ปฏิ
บั
ติ
ภั
ตกิ
จเรี
ยบร้
อยแล้
วนำ
เด็
กออกมายั
งมณฑลพิ
ธี
ชาวบ้
านที่
มางานร่
วมกั
ทำ
�บุ
ญตั
กบาตร ถวายภั
ตตาหารพระ เมื่
อถึ
งเวลา
ฤกษ์
ก็
ลั่
นฆ้
องชั
ย พระสวด “ชยั
นโตฯ” พิ
ณพาทย์
บรรเลงเพลงมหาฤกษ์
มหาชั
ย ประธานสงฆ์
นำ
�หอย
สั
งข์
ตั
กนํ้
ามนต์
รดศี
รษะเด็
ก แล้
วใช้
กรรไกรขลิ
บผม
พอเป็
นพิ
ธี
พอพระสงฆ์
สวดถึ
ง“สี
เส ปฐวิ
โปก ขเร”
ผู้
เป็
นประธานในพิ
ธี
จะตั
ดจุ
กปอยที่
๑ ทั
นที
จากนั
ผู้
ใหญ่
ในตระกู
ลตั
ดผมปอยที่
๒ พ่
อเด็
กตั
ดปอย
ที่
๓ แล้
วให้
ผู้
ใหญ่
อื่
นๆ ทยอยกั
นตั
ดพราหมณ์
เป่
สั
งข์
ดี
ดไม้
บั
ณเฑาะว์
ดั
บมลทิ
นทั้
งปวงต่
อจากนั
จึ
งให้
ช่
างโกนผมให้
แก่
เด็
กจนเกลี้
ยงเกลา แล้
วนำ
�เด็
กไปนั่
งยั
ง เบญจา (ที่
นั่
งสาหรั
บรดนํ้
าในการมงคล มี
เพดานดาด
ผ้
าขาว) พร้
อมด้
วยนํ้
าพระพุ
ทธมนต์
ที่
ใส่
ในคนโทตั
งไว้
บนม้
าหมู่
หนึ
ง นิ
มนต์
ระสงฆ์
มาประพรมนํ้
าพระพุ
ทธมนต์
ให้
แก่
เด็
ต่
อจากนั้
นบรรดาผู้
ใหญ่
และวงญาติ
ตลอดทั้
งแขกที่
มาในงานนั้
นก็
ต่
างรดนํ้
าเด็
ก และให้
ศี
ลให้
พรเพื่
อความเจริ
ญรุ่
งเรื
อง
อยู่
เย็
นเป็
นสุ
ข ตามยศและอาวุ
โส
เมื่
อเสร็
จพิ
ธี
ดั
งกล่
าวแล้
วเพื่
อเป็
นการแสดงให้
เห็
นว่
าพ้
นจากความเป็
นเด็
กแล้
วจึ
งนำ
�เด็
กไปแต่
งตั
วใหม่
ซึ่
งเด็
ผู้
ชายแต่
งอย่
างผู้
ชาย เด็
กหญิ
งแต่
งอย่
างผู้
หญิ
ง สวมมงคลแล้
วออกมานั่
งที่
หน้
าพระสงฆ์
เจ้
าภาพถวายภั
ตตาหาร
เมื่
อพระฉั
นเสร็
จและอนุ
โมทนาแล้
วให้
เด็
ก ถวายเครื่
องไทยธรรมด้
วยตั
วเด็
กเอง หลั
งจากนั้
นด้
ายมงคลสวมคอ ผู
กข้
อมื
อวยพรเพื่
อรั
บขวั
ญเด็
ก ญาติ
พี่
น้
องจะทาขวั
ญด้
วยการให้
แก้
วแหวนเงิ
นทองตามแต่
สมั
ครใจเป็
นอั
นเสร็
จพิ
ธี
ตอนเช้
เพี
ยงนี้
ตอนบ่
ายทำ
�พิ
ธี
ทำ
�ขวั
ญจุ
กโดยการทำ
�พิ
ธี
เวี
ยนเที
ยน เมื่
อเสร็
จพิ
ธี
ทั้
งสิ้
นแล้
ว จุ
กที่
ตั
ดและผมที่
โกนออกมานั้
จะเก็
บใส่
กระทงใบบั
วหรื
อใบบอนพร้
อม ดอกไม้
ธู
ป เที
ยน แล้
วนำ
�ไปลอยนํ้
าตามที่
เห็
นสมควร
หลั
งจากโกนจุ
กแล้
วเด็
กชายส่
วนใหญ่
ผู้
ปกครองจะให้
บวชเรี
ยนเป็
นสมเณร ส่
วนเด็
กหญิ
งจะได้
รั
บการอบรม
งานบ้
านงานเรื
อนหรื
อไม่
ก็
ฝากตั
วไว้
ในรั้
วในวั
งหรื
อตามบ้
านขุ
นนางใหญ่
เพื่
อเตรี
ยมตั
วในการออกเรื
อนใน อนาคต
จากนั้
นไปชี
วิ
ตของเด็
กจะเจริ
ญวั
ยเป็
นผู้
ใหญ่
โดยสมบู
รณ์
การไว้
ผมจุ
กของเด็
กไทยนั้
นปรากฏอยู
ในทุ
กชนชั้
นเนื่
องจากความเชื่
อเรื่
องขวั
ญ การโกนจุ
กพิ
ธี
หลวงคื
การโกนจุ
กของชั้
นพระองค์
เจ้
าขึ้
นไปเรี
ยกว่
า “พระราชพิ
ธี
โสกั
นต์
” ของเจ้
านายชั้
นรองๆลงมาเรี
ยกว่
า “เกศากั
นต์
ส่
วนชาวบ้
านที่
ไม่
มี
ทุ
นทรั
พย์
พอที่
จะทำ
�พิ
ธี
โกนจุ
กเองที
บ้
านก็
จะให้
เด็
กแต่
งตั
วไปร่
วมโกนจุ
ก ในพระราชพิ
ธี
ตรี
ยั
มปวาย
ที่
โบสถ์
พราหมณ์
ส่
วนการโกนจุ
ก สำ
�หรั
บชาวบ้
านทั่
วไปในชนบทนั้
นทำ
�กั
นง่
ายๆโดยการโกนกั
นเองที่
บ้
านหรื
ออาจจะ
พาไปโกนที่
วั
ดเพื่
อเป็
นสิ
ริ
มงคล