Page 27 - dcp1

18
เสือกินวัว
เรียบเรียงโดย รองศาสตราจารย์ชัชชัย โกมารทัต
เสือกิ นวัวเป็นกีฬาพื้นเมืองที่เล่ นกันโดยทั่วไปแทบทุกจังหวัดของภาคกลางในสมัยโบราณ เช่น กรุงเทพฯ ธนบุรี
ประจวบคีรีขันธ์ พระนครศรีอยุธยา และตราด นอกจากนี้ยังเป็น ที่นิยมเล่นอย่างแพร่ หลายในภาคอื่น ๆ ด้วย ไม่ปรากฏ
หลักฐานว่าเริ่มมีการเล่นเสื อกินวัวมาตั้ งแต่เมื่อใด แต่พบว่ามีการเล่นเสื อกินวั วกันแล้วใน พ.ศ. ๒๔๕๗ ในรัชสมัยของ
รัชกาลที่ ๖ โดยเล่นกันในงานตรุษสงกรานต์ของกรุ งเก่าคือ จั งหวัดพระนครศรีอยุ ธยาในปัจจุบัน การเล่นเสือกินวัวตาม
รูปแบบของเก่านั้นนิยมเล่นกันในหมู่คนหนุ่มคนสาวมากกว่าวัยอื่น ๆ ปัจจุบันยังมีการเล่นเสื อกินวัวนี้อยู่โดยทั่วไป
เสือกินวัวเป็ นการเล่นที่สะท้อนวิถีชีวิตของชาวบ้านในชนบทไทย ที่ต้องแก้ปัญหาเสือเข้ามาไล่กัดกิ นวัวที่ชาวบ้าน
เลี้ยงไว้ โดยลักษณะวิธี การเล่นที่สมมุติคนเล่ นส่วนใหญ่ เป็นคอก และมีคนหนึ่งเป็นเสือ คนหนึ่งเป็นวัว โดยคอกจะช่วย
กันป้องกันไม่ให้เสือเข้ าไปกินวัว ขณะที่ผู้เป็ นเสือที่อยู่นอกคอก พยายามวิ่งไล่แตะตัววัวให้ ได้ ถ้าเสือไล่แตะถูกตั ววัวได้
จะเปลี่ยนหน้าที่กันโดยผู้เป็นเสือจะต้องเป็นวัว และผู้ เป็นวัวจะต้องเป็นเสือบ้าง เมื่อสลับหน้าที่กันแล้วก็ จะเปลี่ยนให้คู่เล่ น
คนอื่น ๆ ที่เป็นคอกออกมาเล่นเป็นเสือและวัวบ้าง โดยเสือและวั วคู่เดิมจะกลับเป็นคอกแทน ซึ่งเป็นโครงสร้างการเล่ น
ที่มีเอกลักษณ์ตามวิถีไทย และมีความโดดเด่ น นอกจากนี้เป็นการเล่นที่มี ความสนุกสนาน มีความตื่ นตัวตื่นเต้ น ต้องใช้
ปฏิภาณไหวพริบในการเล่นตลอดเวลา
การเล่นเสือกิ นวัวช่วยสร้างเสริมความแข็งแรง พลัง ความเร็ว ความแคล่วคล่องว่องไว และความอ่อนตัวด้านจิตใจ
ช่วยฝึกจิ ตใจให้มี ความกล้าแสดงออก เชื่อมั่นในตัวเอง มีความมานะพยายาม นอกจากนี้ ยังช่วยพัฒนาด้านสติปัญญา
ฝึกการใช้ความคิด การแก้ ปัญหาเฉพาะหน้า และการตัดสิ นใจอย่างเหมาะสม และรู้จักการปฏิบัติตนในฐานะผู้นำ�และ
ผู้ตามที่ดี
เสื อกินวั ว ได้รั บการขึ้นทะเบียนเป็ น
มรดกภูมิ ปัญญาทางวัฒนธรรมของชาติ ประจำ�
ปีพุทธศักราช ๒๕๕๕