Page 76-77 - 12

77 นิทานคุณธรรม นิทานคุณธรรม 76
เมื่อทุ กคนได้ฟังคำ�ตอบของพระนางสร้อยระย้าก็เริ่มคิ ดได้ พระเจ้าพรหมจักรปล่ อยให้
แต่ละคนใช้ความคิดของตนเองตรึกตรองดูก่อนครู่หนึ่ง จึงค่ อยทรงอธิบายให้ข้ าราชบริพาร
ทุ กคนเข้าใจตรงกันว่า
“ชาวบ้านผู้น่าสงสารคนนี้ขว้างก้อนหินเพื่อเอามะม่วงไปให้ลูกๆ ของเขารับประทาน
และท่านเสนาบดีก็บอกเราว่า มะม่วงมี ค่าทำ�ให้คนหายหิ วได้หนึ่งวัน แต่เมื่อหินก้อนนั้นบังเอิญ
มาโดนเราซึ่งเป็นมนุษย์ และเป็นพระราชาด้วยแล้ว สิ่งที่ชายผู้นี้ ได้รับจึงน่าจะต้องมีค่ามากกว่า
มะม่ วงที่ทำ �ให้เขาหายหิวได้เพียงหนึ่งวั นมิใช่หรือ ดังนั้นเราจึงมอบอาหารที่ ทำ�ให้เขาหายหิวได้
ไปตลอดชี วิตอย่างไรเล่า”
เมื่อข้ าราชบริพารได้ฟังเหตุผลดั งกล่าว
ก็ไม่มีใครทูลคั ดค้านพระองค์อีก ส่วนชายยากจน
เมื่อพ้นโทษไปแล้ว ก็ได้นำ�เรื่ องนี้
ไปเล่าให้ชาวบ้านคนอื่นๆ ฟังจนทั่ว
ชาวบ้ านทุกคนจึงยิ่งรักและเทิดทูน
พระเจ้าพรหมจักรมากขึ้น
เพราะความเมตตาที่ทรงมี
ต่อประชาชนของพระองค์
นั่นเอง
นิทานเรื่องนี้ สอนให้รู้ว่า การมีพระมหากษัตริย์ที่ ปกครองบ้านเมืองด้วยธรรม จะทำ�ให้ประชาชนอยู่อย่างร่มเย็นเป็นสุข
ขอขอบคุ ณ สำ�นักพิมพ์ฟรี มายด์
พระเจ้าพรหมจักรฟั งปัญหาของ
ชายยากจนแล้วรู้ สึกสะท้อนพระทัย
หลังจากทรงนิ่งตรึกตรองอยู่ ครู่หนึ่ งจึงทรง
หันไปตรัสถามเสนาบดีผู้พิพากษาคดี ว่า
“คนที่กินแค่มะม่วงจะหายหิวได้
อย่างไรกั น”
เสนาบดีผู้พิพากษาคดี ตอบว่า
“พอจะหายหิวได้บ้างพระเจ้าค่ะ
อย่างน้อยก็หนึ่งวั น”
พระเจ้าพรหมจักรจึงตรั สต่อว่า
“การที่เขาได้ขว้างก้ อนหินไปที่
ต้นมะม่วงเพื่อเอามะม่วงมารับประทาน
ช่วยให้เขาหายหิวได้หนึ่งวัน
แต่หินก้อนนั้ นกลับกระเด็นมาโดนศีรษะ
ของเรา ถ้าอย่างนั้นจงละเว้นโทษแก่เขา
แล้วให้เสนาบดีฝ่ายพระคลังเบิกอาหาร
มามอบให้เขาไปตลอดชีวิต”
เหล่าข้าราชบริ พารเมื่อได้ ฟังดั งนั้น
ต่างคนต่างก็อุทานเสี ยงดังลั่นด้วยความ
ตกใจ
“พระอาญามิพ้นเกล้าฯ ชายคนนี้
เป็นผู้ทำ�ร้ายพระองค์ แล้วเหตุ ใดพระองค์
จึงพระราชทานอาหารแก่เขามากมาย
ขนาดนั้นพระเจ้าค่ะ”
เสนาบดีผู้พิพากษาคดี ทูลถาม
อย่างสงสัย
พระเจ้าพรหมจักรไม่ตรัสตอบ
ทรงหันไปตรัสถามพระนางสร้อยระย้าแทนว่า
“พระนางผู้เป็นยอดดวงใจเรา ระหว่าง
คนกับต้นไม้ เจ้ าว่าสิ่งใดประเสริฐกว่ากัน”
พระนางสร้อยระย้าทูลตอบทันทีว่า
“ต้องเป็นมนุษย์อยู่ แล้วเพคะ เพราะ
มนุษย์ มีสติปัญญา แต่ต้นไม้ไม่ มี”
พระเจ้าพรหมจักรจึงตรั สถามต่อว่า
“แล้วระหว่ างเรากับมนุษย์ทั่ วไปเล่า”
พระนางสร้อยระย้าทูลตอบอีกครั้ง
“พระองค์ทรงเป็นเจ้าเหนือหั ว
เป็นผู้ปกครองดูแลพสกนิกร ดังนั้นพระองค์
ย่อมทรงยิ่งใหญ่เหนือกว่ ามนุษย์ทั้ งหลาย
และทรงคุณค่าเหนือสิ่ งอื่นใดเพคะ”