Page 63 - Thai Culture

จากไม้ไผ่สู่บั้งไฟตระการ
ในสมัยก่อนการท�ำบั้งไฟจะใช้ไม้ไผ่ล�ำขนาดใหญ่ที่สุดทะลวงปล้อง
ให้ถึ งกัน ภายนอกจะใช้ตอกไม้ไผ่ถักเป็นเชื อกมัดรอบล�ำไผ่ให้ แน่น
เพื่อไม่ ให้ล�ำไผ่แตก ส่วนหัวปล้องสุดท้ายจะถูกอุดด้วยแผ่นไม้หนาพอควร
แล้วท�ำการอัดบรรจุหมื่ อ (ดินปื น) ให้แน่นด้วยการต�ำหรือใช้คานดีดคาน
งัดการท�ำบั้งไฟนั้นเป็นเทคโนโลยีพื้นบ้านที่ สืบทอดและสั่งสมภูมิปัญญา
ต่อๆกันมา นอกจากนั้นการตกแต่งบั้งไฟให้งดงามยังต้องอาศัยความ
สามารถในเชิงศิลปะควบคู่กันไปด้วย
ประเภทของบั้งไฟปกติจะมี ๓ขนาดคือบั้งไฟธรรมดาซึ่งจะใช้ดินประสิว
ไม่เกิน ๑๒ กิโลกรัม บั้งไฟหมื่น จะใช้ดินประสิว ๑๒-๑๑๙ กิโลกรัม บั้งไฟแสน
จะใช้ดินประสิ ว ๑๒๐ กิ โลกรัม ส่ วนบั้งไฟล้ านต้องใช้ดิ นประสิวถึง
๑,๒๐๐ กิโลกรัม
เมื่อท�ำบั้งไฟเสร็จแล้วจะมีการตกแต่งประดับประดาด้วยกระดาษ
สีอย่างสวยงามซึ่งเรียกเป็นภาษาพื้นบ้านว่า เอ้ส่วนท่อนหัวและท่อน
หางของบั้งไฟจะประกอบเป็ นรูปต่างๆ ตามที่ต้องการ ส่ วนมากจะท�ำ
เป็นรูปหัวพญานาค
“ บุญบั้งไฟนิยมท�ำกันในเดื อน ๖ �
หรือเดือน ๗ ซึ่งเป็นช่วงฤดูฝน�
เข้าสู่การท�ำนา ตกกล้า หว่ าน ไถ �
เพื่อเป็นการบูชาแถนขอฝนให้ตกต้อง
ตามฤดูกาล คล้ายกับการแห่นางแมว
ของคนภาคกลาง ”
นับได้ว่างานบุญบั้งไฟนั้นใช่เพียงแต่สะท้อนให้เห็นถึงปรัชญาในการ
ด�ำเนินชีวิ ตของชาวอีสาน แต่ยั งแสดงให้เห็ นถึงภูมิปัญญาอั นชาญฉลาด
ที่สามารถสร้างความผูกพันระหว่างผู้คนในชุมชนไว้ได้อย่างแยบยล โดยอาศัย
ประเพณีบุญบั้งไฟเป็นสื่อกลาง เมื่อทุ กคนมีน�้ำหนึ่งใจเดี ยวกัน มีความสมัคร
สมานสามัคคีก็จะสามารถอยู่ร่วมกันได้อย่างเป็นสุข