Page 50 - dcp5

41
ภาษาไทยโคราช/ไทยเบิ้ง
เรียบเรียงโดย รองศาสตราจารย์ ชลธิชา บำ�รุงรักษ์ และ มยุรี ถาวรพัฒน์
ภาษาไทยโคราช/ภาษาไทยเบิ้ง เป็นภาษาไทยถิ่นหนึ่ งในภาษาตระกูลไท กลุ่ มคนที่พูดภาษานี้ส่วนใหญ่อาศัย
อยู่ในจังหวัดนครราชสีมา ยกเว้นอำ�เภอบัวใหญ่ และอำ�เภอปักธงชัย ซึ่งใช้ภาษาไทยถิ่นอีสาน และมีบางส่วนในจังหวัด
ชัยภูมิ เช่น อำ�เภอจัตุ รัส และอำ�เภอบำ�เหน็จณรงค์ ในจังหวัดบุ รีรัมย์ เช่น อำ�เภอนางรอง อำ�เภอพุ ทไธสง อำ�เภอ
ลำ�ปลายมาศ อำ�เภอสะตึก และยังมีผู้พูดบางส่วนในจังหวัดปราจีนบุรี โดยจะเรียกภาษาที่ใช้พูดว่า “ภาษาไทยโคราช”
ส่วนกลุ่มคนที่ อาศัยอยู่ ในจังหวัดลพบุรี จังหวัดสระบุรีและจังหวัดสุรินทร์ จะเรี ยกภาษาและกลุ่มคนว่า “ไทยเบิ้ง”
อย่างไรก็ตามจากหลักฐานการศึ กษาพบว่าภาษาไทยโคราชกับภาษาไทยเบิ้งเป็นภาษาเดียวกัน
ภาษาไทยโคราช/ภาษาไทยเบิ้ง มีลักษณะบางประการคล้ ายคลึงกับภาษาไทยกลางหรือภาษาไทยกรุงเทพ
เนื่องจากเป็นพื้นที่ที่มีเขตติดต่อกับภาคกลางของประเทศไทยและภาษาที่ใช้มีหลายภาษาเช่น ภาษาไทยถิ่นอี สาน
ภาษาเขมรถิ่นไทย จึงทำ �ให้ภาษาไทยโคราช/ภาษาไทยเบิ้งมีลักษณะบางส่วนคล้ายคลึงกับภาษาไทยถิ่นอีสาน ตลอดจน
มีคำ �ศัพท์ภาษาเขมรปะปนอยู่บ้าง อย่างไรก็ตาม คำ �ศั พท์ที่ใช้เฉพาะในภาษาไทยโคราช/ภาษาไทยเบิ ้งยังมี จำ�นวน
มาก เช่น อีนาง = คำ�เรียก เด็กผู้หญิง ไอ้นาย = คำ�เรียกเด็กผู้ ชาย กะโผ่งแก้ม = กระพุ้งแก้ม โขนงหั ว = หนังศีรษะ
ประแจ = กุญแจ เกื อก = รองเท้า ละกอ = มะละกอ สีเดือน = ไส้เดือน เหื่อ = เหงื่อ ฟ้าแขยบ = ฟ้าร้อง ป๊ะ = พบ
ฉก = ขโมย หน้าจะหรึน = หน้าทะเล้น หน้ามึน = หน้าด้าน กะเหลินเปิน = ซุ่มซ่าม เป็นต้น
ภาษาไทยโคราช/ภาษาไทยเบิ้ง มีหน่วยเสียงพยัญชนะต้น ๒๑ หน่วยเสียง คื อ /ก จ ต ป อ ค ช ท พ ด บ ซ
ฟ ฮ ม น ง ล ร ย ว/ ปรากฏเสียงควบกลํ้า /ร ล/ ไม่ปรากฏเสียงควบกลํ้ า /ว/ สระเดี่ยวมี ๑๘ หน่ วยเสียง คื อ /อะ
อา อิ อี อึ อือ อุ อู เอะ เอ แอะ แอ เออะ เออ เอาะ ออ ไอ/ใอ เอา/ ส่ วนสระประสม มี ๓ หน่วยเสียง คือ /เอี ย เอือ
อัว/ หน่วยเสียงวรรณยุกต์มี ๔-๖ หน่วยเสียง ส่วนไวยากรณ์มี ลักษณะการเรียงคำ�แบบประธาน – กริยา – กรรม
นอกจากนี้มีการใช้ลักษณะภาษาที่ เป็นลักษณะเฉพาะ เช่น จั๊ก จั๊กแหล่ ว จั๊กเด่ = ไม่รู้ ยังงั้ นดอกนิ = อย่างนั้ นหรือ
ยังงี้ดอกวา = อย่างนี้ หรอกหรือ ประโยคคำ�ถามที่ ถามจำ�นวนใช้ จั๊ก เช่น อันนี้จั๊กบาท = อันนี้ราคาเท่าไร ประโยค
ปฏิเสธ ใช้ ดอก เช่น ไม่ถูกดอก = ไม่ ถูกนะ ใช้ เด้อ ท้ายประโยคแจ้งให้ ทราบ เช่น ไปละเด้อ มาอี กเด้อ มีคำ �ลงท้าย
เบิ้ง = บ้าง เช่น ฉันขอกินเบิ้ง = ฉันขอกิ นบ้าง สำ�นวน พอสมมาพาควร = พอหอมปากหอมคอ หาอยู่หากิน =
ทำ�มาหากิน ขี้ สบร่อง = ได้จังหวะพอดี ไกลโพด = ไกลเกินไป น้อยจ่น = น้อยเกินไป