Page 16 - dcp5

7
ในปี พ.ศ. ๒๕๔๔ ชาวกะซองได้มีความพยายามฟื้นฟูภาษาและภู มิปัญญาท้องถิ่นของตนเอง เริ่มจากการ
สร้างระบบตัวเขียนภาษากะซองด้ วยตัวอักษรไทย ผลิ ตหนังสือนิทานภาษากะซองเพื่อเป็นคู่มื อในการสอนภาษาและ
พยายามที่จะนำ�เข้าไปสอนในโรงเรียนของชุมชน รวมทั้งมีการสร้างแผนที่ชุมชนและแหล่งภูมิปัญญาท้องถิ่น แต่กระนั้น
ภาษากะซองยังอยู่ในภาวะที่ไม่ ดีขึ้นมากนัก เนื่องจากผู้สู งวัยที่เป็นแหล่งความรู้เริ่มล้มหายลง ในปัจจุบันทีมชาวบ้าน
ที่คุ้นเคยกับการผลิ ตวรรณกรรมภาษากะซองร่วมกันทำ�การฟื้นฟูลมหายใจสุดท้ายของภาษาตนเอง มีแนวคิดในการ
สร้างเยาวชนที่พูดภาษากะซองได้ เริ่มด้วยการฝึกทักษะฟัง-พู ดภาษากะซองอย่างเข้มข้ นกับครูภูมิปัญญาในวันหยุด
ด้วยความหวังว่าจะสามารถสร้างผู้พูดภาษากะซองรุ่นใหม่และกระตุ้ นการเรียนรู้ภาษาของตนเองให้กับคนในชุมชน
เพื่อส่ งต่อองค์ความรู้ของบรรพบุรุษให้กับลูกหลานกะซองได้เพิ่ มมากขึ้น
ภาษากะซอง ได้รับการขึ้ นทะเบียนเป็นมรดกภูมิ ปัญญาทางวัฒนธรรมของชาติประจำ�ปีพุทธศักราช ๒๕๕๗
เอกสารอ้างอิง
นายสั นติ เกตุถึ ก และคณะ. (๒๕๕๒) . แนวทางการพลิ กฟื้ นภาษากะซองเพื่อสื บทอดให้ คนรุ่ นหลั ง
อย่างยั่งยืน บ้านคลองแสง ต.ด่านชุมพล อ.บ่อไร่. จ.ตราด. กรุงเทพฯ : สำ�นักงานกองทุนสนับสนุน
การวิจัย.
สุวิไล เปรมศรีรัตน์ และพรสวรรค์ พลอยแก้ว. (๒๕๔๘). สารานุกรมกลุ่มชาติพันธุ์ในประเทศไทย: กะซองและซัมเร.
กรุงเทพฯ:เอกพิมพ์ไทย จำ�กั ด.
Sunee Kamnuansin. (2002). Kasong Syntax. M.A. thesis, Institute of Language and Culture for Rural
Development, Mahidol University.