Page 57 - dcp1

48
ความเชื่อ
นายกาญจน์ กรณีย์ อาย ๗๐ ปี ซึ่งเป็นไวยาวัจกรของวัดตะปอนน้อย และเป็นประธานสภาวัฒนธรรมอำ�เภอขลุ ง
เล่าความเชื่อของชาวตะปอนกับประเพณีชักเย่ อเกวียน หรือชักเย่ อเกวียนพระบาท สรุปความเป็นประเด็นได้ว่า
๑. ผ้าพระบาท เป็นผ้ากว้าง ๑.๕ เมตร ยาว ๗ เมตร บนผ้าเขียนรอยพระบาทจำ�ลอง ๔ รอยซ้ อนกันบนผืนผ้า
ตามตำ�นานเชื่อกันว่ ารอยพระบาท ๔ รอยนี้เป็นตัวแทนของพระพุทธเจ้า ๔ พระองค์ รอยนอกใหญ่สุด เป็นรอยพระบาท
ของพระกุตสันโธ รอยที่สองเล็กลงมาเป็นรอยของพระโคนาดม รอยที่สามเป็นรอยของพระกัสสปะ และรอยที่สี่ เล็กที่สุด
เป็นรอยของพระศาสนโคดมหรือ พระพุทธเจ้า ชาวบ้านเชื่อกันว่าผ้าพระบาทเป็นของสูง ที่ชาวบ้านต้องเคารพสักการะ
บูชา
๒. ที่มาของผ้าพระบาทจำ�ลอง ผ้าพระบาทจำ�ลองนี้นำ�มาจากวัดช้างไห้ จั งหวัดปั ตตานี อัญเชิญมาทางเรือขึ้ นฝั่ง
ที่บ้านคลองยายดำ � และมีการฉลอง ๗ วั น ๗ คืน จากนั้นนำ�มาประดิ ษฐานไว้ที่วัดตะปอนน้อย พอถึงเทศกาลสงกรานต์
ของทุกปีก็จะนำ�มาทำ�บุญและใช้ในประเพณีการชั กเย่อเกวียนพระบาท
๓. เกวียนพระบาทที่บรรทุกผ้าที่เขียนรอยพระบาทพระพุ ทธเจ้า ถือกันว่าเป็นของศักดิ์ สิทธิ์ ชาวตะปอนมีความ
ศรัทธา และปราถนาจะเข้ามาร่วมขบวนแห่ ร่วมกันดึง ลากเกวี ยนพระบาท เพราะเชื่อกันว่าทำ �แล้วจะเกิด ความเป็น
สิริมงคลแก่ตนเองและครอบครัว เป็นการแสดงและปลูกฝั งความสามัคคีของคนในท้องถิ่น
๔. ในสมัยก่ อนเชื่อว่า รอยพระบาท ๔ รอยที่ เขียนบนผืนผ้าใส่ เกวียนแห่ และตีกลองฆ้ องสนั่นไปทั่วหมู่บ้าน
สามารถรักษาโรคภัยไข้เจ็บต่างๆ ที่เป็นโรคระบาดในท้องถิ่นได้ ซึ่งสอดคล้องกับคำ�บอกเล่าของผู้สูงอายุ ในท้องถิ่นอีกคน
คือ ผู้ใหญ่แปลก ปิตาคุณ อดีตผู้ ใหญ่บ้าน หมู่ที่ ๒ ตำ�บลตะปอน อำ�เภอขลุง จั งหวัดจันทบุรี ( เกิด พ.ศ. ๒๔๓๐ มรณะ
พ.ศ. ๒๕๒๐) เล่าให้ฟังว่า เกิดโรคห่าระบาดทั่วไปในหมู่บ้านและตำ�บล ผู้คนล้มตายมากมาย เป็นที่น่าเวทนา ท่านพ่อเพชร
เจ้าคณะแขวงเมื องขลุงในขณะนั้น (เจ้าอธิการเพชร อินทปั ญโญ เจ้าคณะแขวงเมืองขลุง: พ.ศ. ๒๔๒๕ ถึง พ.ศ.๒๔๕๗ :
ข้อมูลศาสนสถาน วัดตะปอนใหญ่ ) ได้แนะนำ �ให้นำ�ผ้ าพระบาทออกแห่ แหนไปทั่วทั้งตำ �บล เมื่อชาวบ้านได้ทำ �ตาม
คำ�แนะนำ�ของท่านพ่อเพชรแล้ว ปรากฏว่า โรคห่าได้หายไปจากหมู่บ้าน ตำ�บล ต่อมา ประมาณ ปี พ.ศ. ๒๔๖๑ ได้ เกิด
โรคห่า (กาฬโรคและไข้ทรพิษ) ระบาดขึ้นอีกครั้งในตำ�บลตะปอน ผู้คนล้มป่วยกันมากมาย ถึงขนาดต้องใช้ใบตองกล้วยรองนอน
(ปรากฏในจดหมายที่ พระมหามงคล ได้ถวายรายงานไปยัง สมเด็ จพระเจ้าบรมวงศ์เธอกรมพระยาวชิรญาณวโรรส
เมื่อวันที่ ๖ ธันวาคม พ.ศ. ๒๔๖๑ เรื่องการเปิดสำ �นักเรียนในจังหวัดจันทบุรี ว่า “.....เกล้ากระหม่อมได้เปิดการเรียนขึ้น
๒ สำ�นัก คือที่ วัดจั นทนารามแห่ง ๑ มี นักเรียน ๒๕ รูป ที่วั ดตะปอนน้อยอี กแห่งหนึ่ง มีนักเรียน ๒๑ รูป............แต่ตำ �บลนี้
พระชำ�นาญในทางหนังสือมีน้อย ชั้นต้นจึงมีนักเรียนเพียง ๒๑ รูป เผอิญมาในศกนี้ มี โรคภัยไข้ เจ็บมาก ทั้งกาฬโรคและ
โรคไข้ธรรมดา.....”) ท่านพระครูบุรณสถานสังฆกิจ (ท่านพ่อจิ่น) เจ้าอาวาสวั ดตะปอนน้อยในขณะนั้น ซึ่ งต่อมาได้ย้ายไป
จำ�พรรษาที่วัดวันยาวบน และได้รับการแต่งตั้งเป็นเจ้าคณะแขวงเมืองขลุงจึงได้นำ�ผ้าพระบาทออกแห่ แหนรอบตำ�บลอีก
ครั้งหนึ่ ง แล้วเกิดเหตุอัศจรรย์ โรคร้ายต่ างๆ ได้หายไปจากตำ�บลตะปอนจนหมดสิ้นอีกครั้งหนึ่ง ทำ�ให้ประชาชนทั้งใน
ตำ�บลตะปอนและตำ�บลใกล้เคียงเกิดพลั งศรัทธาในความศักดิ์สิทธิ์ของผ้าพระบาท ทำ�ให้เกิดประเพณีแห่ผ้าพระบาท และ
ชักเย่อเกวียนพระบาทขึ้นมา จนทุกวันนี้