Page 38-39 - 12

39 นิทานคุณธรรม นิทานคุณธรรม 38
ทันใดนั้นเขามองเห็นแม่เดินเลียบมาตามคันนา
พร้อมก่องข้าวน้อยๆ ห้อยต่ องแต่งอยู่บนสาแหรกคาน
เขารู้สึกไม่พอใจที่แม่เอาก่องข้ าวน้อยนั้ นมาช้ามาก
ด้วยความหิ วกระหายจนตาลาย อารมณ์พลุ่งพล่าน
เขาคิดว่าข้ าวในก่องข้าวน้อยนั้ นคงกินไม่อิ่มเป็นแน่
จึงเอ่ยต่อว่าแม่ของตนว่า
“อีแก่ มึงไปทำ�อะไรอยู่ จึงมาส่งข้ าว
ให้กูกินช้านัก ก่ องข้าวก็เอามาแต่ก่องน้อยๆ
กูจะกิ นอิ่มหรือ?”
ผู้เป็นแม่เอ่ยปากตอบลูกว่า
“ถึงก่ องข้าวจะน้อย ก็ น้อยแต่ก่อง
แน่นในดอกลูกเอ๋ย ลองกินเบิ่งก่อน”
ด้วยความหิ ว ความเหน็ดเหนื่อย
ความโมโห หูอื้อตาลาย ไม่ยอมฟังเสียงใดๆ
เขาจึงเกิ ดบันดาลโทสะอย่างแรงกล้า
คว้าได้ไม้แอกน้อยเข้าตีแม่ที่แก่ชราจนล้มลง
แล้วก็เดินไปกินข้าว กิ นข้าวจนอิ่มแล้ว
แต่ข้าวยังไม่หมดก่อง จึงรู้สึกผิดชอบชั่วดี
รีบวิ่งไปดู อาการของแม่และเข้าสวมกอดแม่
อนิจจา แม่สิ้นใจไปเสียแล้ว...
ชายหนุ่มร้องไห้โฮ สำ�นึกผิดที่ฆ่าแม่
ของตนเองด้วยอารมณ์ เพียงชั่ววู บ ไม่รู้จะทำ�
ประการใดดี จึงเข้ากราบนมัสการสมภารวั ด
เล่าเรื่องให้ท่ านฟังโดยละเอียด สมภารสอนว่า
การฆ่าบิดามารดาผู้บังเกิ ดเกล้าของตนเองนั้น
เป็นบาปหนักเป็นมาตุฆาต ต้องตกนรกอเวจี
ตายแล้วไม่ได้ผุดไม่ได้ เกิดเป็นคนอีก มีทางเดียว
จะให้บาปเบาลงได้ ก็ด้วยการสร้ างพระธาตุ
ครอบกระดูกแม่ไว้ให้สูงเท่านกเขาเหิน
จะได้เป็นการไถ่บาปให้ หนักเป็นเบาลงได้บ้าง
เมื่อชายหนุ่มปลงศพแม่แล้ว จึงขอร้ อง
ชักชวนญาติ มิตร ชาวบ้าน ช่วยกั นปั้นอิฐ
ก่อเป็นธาตุเจดีย์ บรรจุอัฐิ แม่ไว้ จึงให้ชื่อว่า
“ธาตุก่ องข้าวน้อยฆ่ าแม่” จนตราบทุกวันนี้
นิทานเรื่องนี้สอนให้ รู้ว่า การมีสติ รู้ผิดชอบชั่วดี ความกตัญญูต่อ
บิดามารดา เป็นมงคลสูงสุดของชีวิต