Page 34-35 - 12

35 นิทานคุณธรรม นิทานคุณธรรม 34
นิทานเรื่องนี้เป็นคติเตือนใจชนรุ่ นหลัง เรื่องความกตัญญูและความกตเวที
การได้ดิบได้ดีแล้วลื มบ้านเกิดเมืองนอน การเป็นลูกเนรคุณไม่รู้จั กค่าน้ำ�นม
การที่ผู้ใหญ่สาปแช่งถื อเป็นเรื่องจริง
ขณะที่ชุมชนวุ่นวายอยู่นั้น เกิดพายุใหญ่พัดมาทำ�ให้
เรือสำ�เภาแตก สิ่งของกระจั ดกระจายลอยไปในทะเล ในที่สุด
มีผู้เฒ่าเล่าว่า เรือสำ �เภากลายเป็นเกาะเภตรา สายสมอเป็น
หินสายสมอ ตะบัน (ผ้ าโพกหัวมุ สลิม) เป็นภู เขาบัน หมูย่าง
เป็นเกาะสุกร เครื่ องตวงสินค้าในเรือเป็ นภูเขาป้อย ภูเขาแล่ง
ภูเขาทะนาน ดังที่ปรากฏในปัจจุบัน
เมื่อนายสำ�เภาขายสิ นค้าหมดจึ งออกเรือพร้อม
บุตรบุญธรรมเดินทางไปจำ�หน่ ายสินค้ายังที่ต่างๆ จนร่ำ�รวย
เป็นเศรษฐี เด็กชายที่นำ�มาเลี้ยงมีความสุขในกองเงินกองทอง
จนลืมคิดถึงสองตายาย ไม่ได้กลั บบ้านมานาน เล่าเรี ยน
หนังสือได้ดี ครั้ นโตขึ้นก็แต่งงานกับลูกสาวนายสำ�เภา
อยู่กินอย่างมีความสุข
ฝ่ายภรรยาคิดถึงพ่อสามี รบเร้าให้ไปหา สามีพยายาม
บ่ายเบี่ยงหลายครั้ง แต่ทนการรบเร้าของภรรยาไม่ไหว
จึงส่งข่าวให้สองตายายทราบล่วงหน้า ฝ่ายสองตายาย
ทราบข่าวดีใจมาก บอกเพื่อนบ้าน ญาติ มิตรให้ ทราบ
จัดที่รับรอง พอใกล้ ถึงเวลากลั บ สองตายายฆ่าหมู ๑ ตัว
เพื่อเลี้ยงรับรอง
ครั้นถึงเวลาที่ลูกชายและภรรยาได้เดินทางมาถึง
ได้นำ�เรื อมาจอดท่าเรื อกันตัง ส่งลูกเรือไปสืบดูว่าสองตายาย
มาหรือไม่ จึงชวนภรรยาขึ้นไปหา ลูกชายเห็นสองตายาย
ยากจนก็ไม่ยอมรั บว่าเป็นบิ ดามารดา จึงหั นหลังกลับ
ฝ่ายแม่พยายามดึงแขนลูกไว้ ลูกชายดิ้นรนหนีไปได้
แม่เกิ ดความเสียใจมาก ถึงกับสาปแช่งว่า หากเป็นลูกชาย
ของตนแล้ว ขออย่าให้ออกจากฝั่งไปได้ ขอให้ มีอันเป็ นไป
ต่างๆ นานา แต่ไม่ ลืมหมูย่ างไปวางไว้ที่ เรือสำ�เภา